Bir kaç ay önce, bir konuşma sırasında, "ben yamacıyım." demiştim. Arkadaşım Serap Buharalı sabah bir yazı göndermiş, o yazıyı okuduktan sonra, "evet. Ben kesin yamacıyım." dedim. Yazıdaki ana fikir kısaca şu ; Bazı insanlar, başkalarının sorumluluklarını yüklenirler. Bir ellerinde iğne, bir ellerinde iplik, birilerinin yaptıkları hataları dikip, yamalamaya çalışırlar. O birileri de, bu konforun tadını çıkarıp, karşısındakilerin canlarına okurlar. Gittikçe nankör, bencil ve kendini bilmez hale gelirler. Bu eş, çocuk, akraba, komşu olabilir. Sonuç değişmez. Yamacılar hep, iğne iplikle beklerlerken, konforcular, hayatlarındaki fazla yükleri sizin üzerine atmaya çalışırlar.